Ik ben een brave burger. Ik houd afstand en was ik mijn handen, en alleen noodzakelijk reis ik in het ov. Ik ben er echt van overtuigd dat we corona alleen samen onder controle krijgen.
En toen werd ik ziek, moest hoesten en had echt keelpijn. Testen dus. Ik kon de volgende dag terecht en fietste (nee, geen ov!) naar de surrealistische test lokatie. Zo groot en leeg dat ik niet eens per ongeluk binnen 1,5m van iemand kon komen.
In de rij begon ik te twijfelen. ‘Stel ik ben positief, dat zou echt onhandig zijn! En mijn keelpijn was eigenlijk al bijna weg? En dat ik me heb ingeschreven, dat betekent toch niet dat ik gepakt kan worden als ik niet ga testen?’ Langzaam vorderde de rij. ‘Zo dat was veel erger dan ik dacht!’ riep de kandidaat corona-patiënt voor me hard van achter het kamerscherm. Na de test -die veel erger was dan ik dacht- kreeg ik een folder.
Een strenge folder. Meteen naar huis, afstand houden in het gezin en bij een positieve test allerlei vervelende dingen.
De twijfel sloeg meteen toe. ‘Ik heb best afstand gehouden, mijn kinderen kunnen onmogelijk besmet zijn.’ ‘1,5 meter kan best op onze bank!’ ‘En bovendien heeft de oudste toetsweek met PTA’s, die kan ze niet missen.’ ‘En onze vakantie, we moeten dan een stukje in het ov maar dat kan best wel als ik me goed inpak.’
De brave helpende burger die ik ben maakte plaats voor de (egoïstische?) maatregelen ontduiker. En dat voelde volkomen legitiem, want al mijn dingen waren echt belangrijk; aan domme regels heb je dan even niets.
Ja MAaR HoE lIEp heT Af?!
Nou zo:
Ik moest huilen van opluchting. En besefte dat ik ineens begrip had voor alle regelontduikers. Want vinden dat dat je gelijk hebt is weliswaar niet hetzelfde als echt gelijk hebben, maar het voelt vaak wel hetzelfde.
Ik ben blij dat mijn principes niet door de ga-je-wel-goed-met-de-regels-om-teststraat hoefden.