Gepubliceerd op

Twijfelen is niet lastig, kunnen twijfelen is sterk.

Ik keek naar de vriendengroep van mijn kind. Want dat er meer is dan de standaard man en de standaard vrouw (beide hetero) illustreren zij.

Het is een stoere groep. Bont ook: verschillende afkomsten, verschillende scholen, soms heel veel make-up, soms niets. Soms korte rokjes (‘Te kort!’ hoor ik mezelf roepen), korsetten (Je hoort me weer roepen…), soms enorme truien en baggy broeken. En ze wisselen sneller van haarkleur dan ik met mijn ogen knipper. Ze zijn vrolijk, lawaaiig en chaotisch. Ze denken vrij na over seksuele oriëntatie en vinden twijfelen helemaal niet lastig. Ik kijk er met bewondering naar.

Het is een sterke groep en ik vroeg aan mijn kind hoe dat kan. Ze was verbaasd over de vraag. Sterk? Maar ze wist het wel. Ze zijn sterk omdat de groep veilig is. Twee leden zijn gay, een paar twijfelen en een paar zijn ‘gewoon’. En daar vinden ze allemaal niks van, dat is alleen maar. ‘Als je anders bent, ben je gewoon toleranter tegenover anderen die twijfelen of ze ook anders zijn.’ Afwijken van de norm is hun kracht. En in de stad is daar ruimte voor.

Ik groeide op in Drenthe. Als kind vond ik het fijn; ik voel een diepe liefde voor de natuur en die is er volop. Maar als jongere vond ik het lastiger. Als ik door het dorp fietste werd ik soms uitgescholden: ‘Kijk dat haar! Daar kun je beter met de cyclomaaier overheen!’ (Met een Drents accent.) En als ik niet wilde brommers kiek’n vonden ze dat raar.

Ik ervoer Drenthe destijds als het land van de simpele modellen. En zijn stoere jongens en vrouwelijke meisjes (hetero). Ze zijn allemaal blond, ze zoenen bij het uitgaan, trouwen met elkaar en kopen dan een huis. Niet zoveel opties om uit te kiezen. Alles vanzelfsprekend. (Mijn persoonlijke gevoel, geen oordeel of feit.)

Zodra het kon verhuisde ik er weg, ik vond het benauwd. En ik ontdekte dat de lijn tussen vriendschap en verliefdheid dun kan zijn. En dat liefde en seks niet altijd tegelijk voorkomen. En het meer gaat om de mens dan om gender. De regels bleken veel losser en vrolijker dan ik dacht. Ik werd er groter door.

Mijn man komt ook uit Drenthe, en ook hij is zo snel mogelijk vertrokken. In de stad vonden we elkaar. We leiden inmiddels een zeer burgerlijk bestaan. Getrouwd, twee kinderen en een koophuis. Maar wel in Amsterdam. En dat is met opzet. Ik houd van de stad, omdat de wereld hier groter is. Diversiteit is vanzelfsprekend.

Ik zie aan de groep van mijn kind dat het werkt. Als je meer ziet, kun je meer zijn. Simpel denken hoeft niet. En juist dat is heel simpel. Niemand zou uit de kast moeten hoeven komen, want het maakt niet hoe het zit. Bovendien is het niet a of b, maar oneindig gevarieerd. (‘Duh!’ zegt mijn dochter.) En het feit dat dat voor mijn kind logisch is, maakt indruk op me.

Iedereen heeft het recht rustig uit te vinden wie zij of hij of hen is en moet zich daarin veilig en gesteund voelen. En daarvoor is die grote wereld nodig. Niet perse letterlijk, maar wel in ons denken. Als dat lukt hoeven we alleen nog maar open en aardig te zijn. En geduldig.

Ook best vanzelfsprekend.

Naschrift 15 juni: De geweldige Karlijn Moll tipte geweldige boeken:

Ook tipte ze deze clip van SHINee en de toespraak van RM van BTS voor de UN:

Wil je iets zeggen over dit verhaal of over stereotypering en zelfbeeld? Fijn als je me dat laat weten. En natuurlijk weet ik dat niet alle Amsterdammers vrijdenkers zijn, net als dat ik weet dat er veel leuke Drenten zijn! Ik heb er alleen destijds te weinig van ontmoet 😉 No offence!❤️